Rolandskvadet

Seks mine jarlar heime vera, gøyme det gullet balde,

Andre seks på heidningalando då svinga dei jørni kalde!

- Rida dei ut av Franklandet med dyre dros i sadel,

Bles i luren Olivant på Ronsalavollen.

Runde dei opp sine silkje segl høgt i sigalråe,

Sigla dei ut åt hei'ingslondo i virkevikune ein og tvåe.

Arene og ankaret tok inn på kvite sanden:

Det var Roland, konungafredan, trødde den fysste på land.

Slogest dei utpå Ronsarvollen i dagane två og trjå;

Blåmennan fall for Rolandssverd som gav seg fyri ljåe.

Fram så søkte blåmann-fjødi skygde fyri sole;

Reddast var ein jamningen bad Roland blåse i hornet.

Roland sette luren fyr blogga munn, så bles han i med vreide;

Ljoden ber ivi hav og fjell, i trio dagar av leide.

Gangi tvei “ta alle ut og taki med dikkon makar,

Sjå um de kan Dvelgedolgen av Rolands handi taka

Det var Magnus kongjen, no set han i å gråta:

Kva tru vantar freden min? No høyrer eg luren låta!

Det var Magnus kongjen,

Skundar han sin fred:

Daud låg Roland konunga-freden,

Heldt i han sitt sverd.

Heim kom Magnus kongjen.

Og settest dei alle traude.

Skipet var fullt av sylv og gull,

Og heidningan låg att daude.

• Artist:Harald Foss