Arlekin [Russian translation]

Był stary Buo, co miał stary wóz,

tym starym wozem woził swoje dni

i woził jeszcze wszędzie, tam i tu,

kukiełki Arlekina oraz Lee.

Z teatrzyku Buo dwie drewniane kukły

ludziom na uciechę, na beztroski śmiech:

Lee niebieskooka i Arlekin smukły –

wystrugane w martwym drzewie kukły dwie.

Arlekinie, Arlekinie, nie ma serca w piersi twojej.

Nikt ci nie da – jakże poznasz wszystkie ludzkie niepokoje?

Wędrował stary Buo z wsi do wsi,

a gdy przychodził przedstawienia czas,

przez płótno stare, pełne bladych gwiazd,

Arlekin patrzył na tańczącą Lee.

Patrzył na tańczącą, błagał dziadka Buo,

aby dał mu serce i do oczu łzy,

żeby mógł pomarzyć,

żeby mógł zapłakać,

by na zawsze mógł pokochać

małą Lee.

Arlekinie, Arlekinie, nie ma serca w piersi twojej.

Nikt ci nie da – jakże poznasz wszystkie ludzkie niepokoje?

Aż kiedyś wreszcie przyszła chwila ta,

że stary Buo tak, jak niesie wieść,

z promieni słońca ukuł serca kształt

i serce włożył w Arlekina pierś.

Małe złote serce w Arlekina piersi

pokochało zaraz modrooką Lee.

Zapłonęło nagle

tak ogromnym szczęściem,

że spłonęło –

i Arlekin razem z nim.

Arlekinie, Arlekinie, kto tak kochać jeszcze umie?

To ostatnia twoja rola – nikt jej nigdy nie zrozumie.

Terkoce co dzień stary, smutny wóz,

wędruje stary Buo z wsi do wsi,

wędruje stary Buo tam i tu,

popiołu garstkę trzyma w dłoniach Lee.

Arlekinie, Arlekinie, kto tak kochać jeszcze umie?

To ostatnia twoja rola – nikt jej nigdy nie zrozumie.

Arlekinie, Arlekinie, kto umie kochać aż tak?

• Artist:Jerzy Połomski
• Album:Jerzy Połomski śpiewa (1967)