Die winter is verganghen

1.

Die winter is verganghen,

ic sie des meien schijn,

ic sie die bloemkens hanghen,

des is mijn hart verblijt.

so ver aen ghenen dale

daer ist ghenoechlic sijn,

daer singhet die nachtegale,

also menich woudvogkelkijn.

2.

Ic wil den mei gaen houwen

al in dat groene gras

ende schenken mijn boel die trouwe

die mi die lieveste was,

ende bidden dat si wil comen

al voor haer vensterken staen

ende ontfanghen den mei met bloemen,

hi is so wel ghedaen.

3.

En doe die suiverlike

sijn reden hadde ghehoort,

doe stont si trurentlike,

met des sprac si een woort:

‚ic heb den mei ontfanghen‘

met groter eerwaerdicheit.

hi cust si aen haer wanghen :

was dat niet eerbaerheit?

4.

Hi nam sie sonder truren

al in sijn aermkens blanc.

sie wachter op der muren

die hief op een liet ende sanc:

‚en is daer iemand inne,

die mach wel thuiswaert gaen.

ic sie den dach op dringhen

al door die wolken claer.‘

5.

‚Och wachter op der muren

hoe quelstu mi so hart!

ic ligge in swaren truren,

mijn herte dat lidet smert.

dat doet die alreliefste

dat ic van haer scheiden moet,

dat claghic god den heren

dat ic si laten moet.‘

6.

Adieu mijn alreliefste

adieu schoon bloemken fijn,

adieu schoon rosebloeme!

daer moet ghescheiden sijn,

hent dat ic weder come

die liefste soudt ghi sijn,

dat herte in minen live

dat hoort jo altijt dijn.

• Artist:Dutch Folk