Εκείνη Δεν Μεθούσε, Έσβηνε Την Δίψα Απλά [Ekíni Dhen Methoúse, Ésvine Tin Dhípsa Aplá] lyrics

Και πληγώνεται αυτός που αγαπάει γιατί πληρώνει των αλλων τα λάθη μια ζωή...

πιστεύω πως άσπρη μέρα δεν θα φανεί και ότι μπορεί στραβά να πάει θα μου πάει..

αρχικά και για να τα έχω και με μενα καλά παραδέχομαι πριν πω ότιδηποτε πως συχνά βάζω τα χέρια μου και βγάζω τα μάτια μου μόνος

και δεν έχει αλλάξει τίποτα κι αυτή την φορά μα πες μου εγώ και κείνη πως περίμενα να λήξει φταίει που προτιμώ την αυτοκαταστροφή από την πλήξη φταίει που προτιμώ από την ηρεμία μου την θλιψη

για να ξεκινήσει η ποιηση να μιλήσειι δεν με μισούσε πες της απλώς με αγαπούσε μισα....

ποτέ δεν ηταν δικιά μου στα φωτεινά άρα πως να ναι δικιά μου παντοτινα πόσα ονειρα παιδικά πεθαίνουν βίαια σε αχαρα πρωινα σαν κι αυτα

πες της θα μουν εδώ θα μουν ανάσα σε πνιγμό θα κανα ότι περναει από το χέρι μου για να μην παθει κανένα κακό μα αιμοραγώ και φτύνω το αίμα φωνάζοντας σώσε με όταν σε τοσες λίγες σελίδες ψάχνω για να την βρω...

γιατί έχει μείνει ενα παραμυθι μισο και επικινδυνα χαμηλο επιπεδο σεροτονινης στο μυαλο και μια μνημη από κεινη ένα φθινοπωρο ψυχροο στην λιμνη που πεθαίνουν οι κύκνοι ...

το βράδυ εκείνο που ο ουρανος έβρεχε κρύσταλλα ηταν το βράδυ που εκείνη με έκανε θρύψαλα....

είχα γεμίσει το ποτήρι της με όνειρα μα εκείνη δεν μεθούσε έσβηνε την δίψα απλά...

γιαυτό...

όταν της πεις πως με κέρδισε πριν τις φορέσουνε τις δάφνες στο τέρμα δύο σφηνάκια ηττοπάθειας από μένα στείλτης και πες ο χαμένος τα κέρασε...

την καρδια μου από το στήθος αφαίρεσεε χωρις να στάξει ούτε σταγόνα από αίμα χωρίς να σπάσει το μαχαίρι το δέρμα και μεταγιόν στο λαιμό της την πέρασε...

να σαι χαρούμενος μου πε και να γελάς έτσι γέλασα ειρωνικά και της είπα ευχαριστώ πως δεν το σκέφτηκα....

αν θα μιλήσουμε ξανά με ρωτά και σιωπώ γιατί δεν το χω με τα τυπικά και τα ψεύτικα δεν θέλω αλλα λόγια για μας με το μαχαίρι της στην πλάτη μια λέει πως δεν μαγαπάει μια κάθεται σιωπηρή..

κλείνω τις πόρτες του παλιού μαυσωλείου καθώς δακρίζω και τον ερωτα σφραγίζω μια για πάντα εκεί...να μου θυμίζει πως πονούσα και ήθελα να κάνω τα πάντα για να σβήςει λίγο η θλίψη από τα κεχριμπαρένια της μάτια να της μιλάω ώσπου να φύγει το σκοτάδι της η έστω να μαι στο πλάι της για όσο αντέξω...

μα αυτή δεν μου έδωσε ποτέ λιγο από το φως της μέρας γιατί είναι κάτι σαν αέρας και κάθε αγκαλιά που με έσφιγγε με έδιωχνε...

ηταν τα χείλη της το χείλος του γκρεμού και ιδιος πονος που κοντά της με έφερνε με εσπρωχνεεε..

καυτές ανάσες ζουν εδώ σαν φαντάσματα ιδρώτας που έγραψε ποιηματα στα σκεπάσματααα κι οσες φορές και να το πω θα το ξεχνάω τα καστανα ματια κανουν τα πιο καλά ξεγελασματαα...

το βράδυ εκείνο που ο ουρανος έβρεχε κρύσταλλα ηταν το βράδυ που εκείνη με έκανε θρύψαλα....

είχα γεμίσει το ποτήρι της με όνειρα μα εκείνη δεν μεθούσε έσβηνε την δίψα απλά...

γιαυτόοο... όταν της πεις πως με κέρδισε πριν τις φορέσουνε τις δάφνες στο τέρμα δύο σφηνάκια ηττοπάθειας από μένα στείλτης και πες ο χαμένος τα κέρασεεεε...

την καρδια μου από το στήθος αφαίρεσεε χωρις να στάξει ούτε σταγόνα από αίμα χωρίς να σπάσει το μαχαίρι το δέρμα και μεταγιόν στο λαιμό της την πέρασεεε...

δες πως της παει ...

• Artist:Solmeister
• Album:Cool KIds Never Die