Οι πληγωμένοι ξέρουν να περνούν καλά [Oi pligoménoi xéroun na pernoún kalá] lyrics

Γιατί τα αγόρια εδώ δε κερνάνε σφηνάκια, κερνάνε μονάχα πεσιμισμό

Και αν εγώ δε μπορώ να υποκρίνομαι τάχα,

πως δε ξέρω πως είναι άσε 'με να πονώ.

Οι πληγωμένοι λένε ξέρουν να περνάνε καλά

γιατί στο στήθος του χωρά αρά η καρδία είναι άδεια

Στην υγεία μας λοιπόν για όλα εκείνα τα βράδια

που ξεφούσκωνε τα όνειρα μαζί μοναξιά.

Λίγες μου σκέψεις κλείνουμε χρόνια μονάχοι και πρέπει να εκμυστηρευτώ,

πώς αυτοκτόνησα μέσα μου πέντε φορές μέχρι να μπορέσω να εκφραστώ

και να μιλήσω γι αυτό που με κρατά στο κρεβάτι σαν υπνωτισμένο

το μαξιλάρι είναι η συντροφιά μου και ξέρει ότι έχω μέσα κρυμμένο

δε μπορώ, να πω την αλήθεια, να γράψω για ότι με κάνει να χαίρομαι

αφού ότι με κάνει να νιώθω άσχημα έξω από το σπίτι μου στήνει χορό

έτσι και εγώ όταν θα βγω είναι η στιγμή που πάντα παραφέρομαι

και όταν ρωτάνε οι φίλοι τι έγινε, γνεύω καλά και ρωτώ πότε φεύγουμε

και έχω συμβιβαστεί πως η Κυριακή θα είναι η μέρα της λύπης

που οι καρποί μου βαραίνουν θανάσιμα να σας στερεύει και εσύ πάλι λείπεις

και έτσι απλά οι μέρες γοργά πηγαίνουν πίσω και τις νοσταλγώ.

Λες να έρθει η μέρα που εγώ θα γιορτάζω και οι υπόλοιποι θα νιώθουν όπως εγώ?

Γι αυτό όσοι έχουν κάτω το βλέμμα

στα μάτια γραμμένα δε έχουνε ψέματα

και εγώ δε σε αφήνω να διαβάσεις εμένα

αν θες να με μάθεις να μάθεις να ακούς

Γιατί τα αγόρια εδώ δε κερνάνε σφηνάκια, κερνάνε μονάχα πεσιμισμό

Και αν εγώ δε μπορώ να υποκρίνομαι τάχα,

πως δε ξέρω πως είναι άσε 'με να πονώ.

Οι πληγωμένοι λένε ξέρουν να περνάνε καλά

γιατί στο στήθος του χωρά αρά η καρδία είναι άδεια

Στην υγεία μας λοιπόν για όλα εκείνα τα βράδια

που ξεφούσκωνε τα όνειρα μαζί μοναξιά.

Δικά μου λάθη είναι ακόμα μία μπαλάντα για εσάς.

Ποιος θα μου μάθει? Τι είναι αυτό που ωθεί το χέρι μου και γράφει

ίσως φταίει που δε φτάνει στην μοιρασιά το ταλέντο να πάρουμε όλοι μας

και ο μολυβένιος ποιητής που ενσαρκώνω είναι μονόχειρας και κάπου χάνει

και η μπαλαρίνα της ιστορίας μου έχει δύο χέρια και δύο μαχαίρια

και κάτι μέσα της δε ηρεμεί αν δε μείνει με ένα, είναι σαν εμένα.

Ανάβει τις φλόγες και μου λέει έλα, χάνει το νόημα και καταστρέφεται

και εγώ βουβός κοιτάζω καθώς λιώνει και σκέφτομαι πως

Πρέπει να ζήσω για όποιον κρατά το ξυράφι και σκάβει

και είναι σαν να ψάχνει για βλέμμα χρυσού

ενώ στις φλέβες του μέσα κάνεις ποτέ δε βρήκε χρυσάφι

και πάνε τα όνειρα μου στράφι, είναι τούτο το ποίημα

μία μπαλαρίνα να δω πως γράφει, στον καρπό της με γλώσσα γραμμική.

Οι γεννημένοι χαμένοι τώρα τραγουδούν μεθυσμένοι.

Οι πληγωμένοι ξέρουν να περνούν καλά

και έχουν στην τσάντα ένα ξεφούσκωτο μπαλόνι

ένα όνειρο που δε πεθαίνει, ένα τραγούδι για εκείνους που θα ζήσουν για πάντα.

Γι αυτό όσοι έχουν κάτω το βλέμμα

στα μάτια γραμμένα δε έχουνε ψέματα

και εγώ δε σε αφήνω να διαβάσεις εμένα

αν θες να με μάθεις να μάθεις να ακούς

Γιατί τα αγόρια εδώ δε κερνάνε σφηνάκια, κερνάνε μονάχα πεσιμισμό

Και αν εγώ δε μπορώ να υποκρίνομαι τάχα,

πως δε ξέρω πως είναι άσε 'με να πονώ.

Οι πληγωμένοι λένε ξέρουν να περνάνε καλά

γιατί στο στήθος του χωρά αρά η καρδία είναι άδεια

Στην υγεία μας λοιπόν για όλα εκείνα τα βράδια

που ξεφούσκωνε τα όνειρα μαζί μοναξιά.

• Artist:Solmeister