Two [Turkish translation]

Gecenin bir yarısı, bir doktor bana

"Bu kadarı da fazla" demeye geldiğinde oturarak uyuyordum.

Doktor beni salona getirdi(salonun lanetli olduğuna yemin edebilirim),

ve bana duymak istediğimi bilmediğim bir şey söyledi:

"Seni kurtarmak için yapabileceğim hiçbir şey yoktu,

Korolar şarkı söyleyecek ve bu şey seni öldürecek."

Boğazımda bir şey bir sonraki sözlerimi titretti,

ve tellerdeki bir şey ampullerin kırılmasını sağladı.

Ayaklarımın içinde cam vardı ve tavandan yağmur yağıyordu,

iyileşmeyi yeni bitiren yara izlerini açtı.

Uluk kemiğinden aşağı akan kanyonu parçaladı,

Çok güzel olduğunu düşündüm, beni inançlı biri yaptı.

Ve açıldığında odandan inleyen seni duyabiliyordum,

ama kasırga patlayana kadar koridorda saklandım.

Yeniden ortaya çıktığımda ve acı için bir şeyler vermeye çalıştığımda

benden tekrar nefret etmeye başladın ve kendini tutmak için söyledin:

Yeni bir rüya gördün, daha çok bir kabus gibiydi.

Sen daha küçük bir çocuktun ve saçını kestiler,

sonra seni makinelere soktular, ölmeye çok yaklaştın.

Seni dinlemeliydiler, yalan söylediğini düşünüyorlardı.

Baban tam bir pislikti, seni mahvetti,

dişlileri kafanın içinde inşa etti, şimdi onları yağlıyor.

Ve yemek yemeyi bıraktığında kimse dikkat etmedi.

"Otuz dokuz kilo!" ve bunların hepsi tekrar ediyor.

Hiç kimsenin alkışlamadığı gümüş yüzüklerle,

mutsuz olduğumuzu düşündüğün zaman söyle.

Buraya birlikte taşındığımızda çok hayal kırıklığına uğradık,

hayallerimizin kopmasıyla uyumsuzlaştık.

Her zaman reddedildiğini görmek beni mahvetti,

ama fırlattığın şeylere, saptırdığım telefonlara aldırmadım.

Hataların için beni suçlamana aldırmadım,

Tüm depremler boyunca seni hep kapının önünde tuttum.

Ama her gece elbiselerini o çantaya koydun.

Ayak bileklerini tutmaya çalışırdım, ne acınası bir manzara.

Ama bir yıldan fazla bir süre sonra, o kapıdan çıkmana engel olmaya çalışmayı bıraktım, her zaman yaptığın gibi geri döndüğünden.

Kimse bizim için durumu düzeltmeyecek, kimse düzeltemez.

Kimsenin dinlemeyeceğini, kimsenin anlamadığını söylüyorsun.

Bu yüzden açık kapılar ve geçmenin bir yolu yok,

başka tanık yok, sadece ikimiz.

Küçük bir odada yaşayan iki kişi var,

hikayeyi anlatmanın iki yolu var, kimse endişelenmiyor,

aceleyle parmaklarımızda iki gümüş yüzük,

kafanın içinde konuşan iki kişi,

suçlanacak kişi olduğuma inanan iki kişi,

ağzından çıkan iki farklı ses,

ben umursamayacak kadar soğuk

ve bağırmayacak kadar hastayım.

Yeni bir rüya gördün, daha çok bir kabus gibiydi.

Sen daha küçük bir çocuktun ve saçını kestiler,

sonra seni makinelere soktular, ölmeye çok yaklaştın.

Dinlemeliydiler, yalan söylediğini düşünüyorlardı.

Baban tam bir pislikti, seni mahvetti,

dişlileri kafanın içinde inşa etti, şimdi onları yağlıyor.

Ve yemek yemeyi bıraktığında kimse dikkat etmedi.

"Otuz dokuz kilo!" ve bunların hepsi tekrar ediyor.

• Artist:The Antlers
• Album:Hospice