Il sogno di Maria [Polish translation]

W wilgotnych, ciemnych czeluściach świątyni

cień był zimny, przesiąknięty zapachem kadzidła.

Anioł przyszedł jak co wieczór,

by mnie nauczyć nowej modlitwy.

Potem nagle rozpostarł me ręce

i me ramiona stały się skrzydłami,

a on zapytał: „Wiesz, co to lato?”,

a ja przez jeden dzień, przez chwilę,

mogłam wśród lotu poznać kolor wiatru.

Naprawdę lataliśmy ponad domami,

nad bramami, ogrodami, ulicami;

potem opuściliśmy się nad ukwiecone łąki,

gdzie winorośl oplata drzewa oliwne.

Opadliśmy tam, gdzie dzień się gubi

w poszukiwaniu samego siebie skrytego w zieleni,

a on1 przemówił w tonie modlitwy,

a kończąc każdą modlitwę,

odliczał kręgi w dół mego kręgosłupa.

Długie cienie duchownych

zamknęły mój sen w krąg głosów.

Próbowałam uciec przy pomocy skrzydeł,

ale moje ramiona było nagie, niezdolne do lotu.

Potem ujrzałam, jak anioł zmienił się w kometę,

a surowe twarze stały się kamieniem,

ich ramiona były jak gałęzie,

zastygłe w gestach z innego życia,

dłonie jak liście, palce jak ciernie.

Hałasy z ulicy, głosy ludzi,

wyrwały mnie ze snu i przeniosły do rzeczywistości.

Obraz się rozmył, wyblakły kolory,

lecz odległe echo krótkich słów

powtarzało tę dziwną modlitwę anioła,

która może była snem, choć ja nie spałam.

„Nazwą go synem Bożym” –

bezładne słowa w mojej głowie,

znikające we śnie, lecz wdrukowane w brzuch.

Ostatnie słowa

rozmyły się w płaczu,

lecz strach, opuściwszy usta,

zamieszkał w oczach,

przymkniętych na znak

pozornego spokoju,

który się wyczerpuje w oczekiwaniu

na wyrozumiałe spojrzenie.

A ty delikatnie położyłeś palce

na krawędzi jej czoła.

Starsi ludzie, gdy głaszczą,

obawiają się, że mogą być zbyt szorstcy.

• Artist:Fabrizio De André
• Album:La buona novella (1970)