Anna Maria Jopek - Niewdzięczny

Słońce już gasło, niebo zdawało się zniżać, ścieśniać

I coraz bardziej ku ziemi przybliżać

Aż na przeciw księżyca gwiazda jedna, druga, błysnęła

Już ich tysiąc już ich milion mruga

Tadeusz zadumany zrobił kroków parę gdy mu coś drogą zaszło

Spojrzał, widzi marę, kibić ma wysmukłą kształtną pierś

powabną suknię materialną

Różową jedwabną od której odbija się drżący blask miesięczny

I przystąpiwszy cicho szepnęła:

Niewdzięczny szukałeś wzroku mego teraz go unikasz

Niewdzięczny szukałeś rozmów ze mną dziś uszy zamykasz

Ale uważ no sama wszak nas widzą śledzą czyż można tak otwarcie

Cóż ludzie powiedzą wszak to nie przyzwoicie

To dalbóg Jest grzechem

Jesteś mężczyzną znajdziesz kochankę godniejszą

Znajdziesz bogatszą piękniejszą

I tylko dla mej pociechy niech wiem przed rozstaniem

Że twoja skłonność była prawdziwym kochaniem...

Czym kochał? Krótkie ze sobą spędziliśmy chwile

I choć one mnie przeszły tak słodko i tak mile

Zostać tu dłużej nie mogę to postanowienie

I choć bym chciał tu zostać już go nie odmienię

Ale niech słowo kocham jeszcze raz usłyszę

Niech je w sercu wyryje i w myśli zapiszę...

• Artist:Anna Maria Jopek